از زمان سپیده دم، انسان نیاز به اندازه گیری گذر زمان را احساس کرده است.
و واضح ترین راه برای انجام این کار توسط ساعت رزین کاری مصریان باستان انجام شد که از حرکت سایه های ایجاد شده توسط خورشید برای تشخیص زمان استفاده می کردند.
یونانیان و رومیان باستان نیز این روش را به صورت ساعت آفتابی در پیش گرفتند، اما البته این روش یک ایراد عمده داشت. در شب نمی توانست کار کند.
این مشکل با توسعه ساعت های آبی توسط سلسله ژو و اختراع ساعت های شمعی که در سراسر جهان از انگلستان تا بین النهرین مورد استفاده قرار می گرفت، حل شد.
این دستگاه‌ها هر دو بر اساس یک اصل کار می‌کردند و زمان عبور آب از ظرف یا شمع برای سوختن به نشانگر خاصی را اندازه‌گیری می‌کردند. پیشرفت طبیعی این وسایل ساعت شنی بود.
در حالی که این دستگاه ها تا حدی دقت داشتند و برای اشراف مفید بودند، اکثر مردم عادی به ساعت های داخلی بدن خود و اصل کار در روز و استراحت در طول شب تکیه می کردند.
البته مواردی مانند ساعت آفتابی و ساعت شنی از نظر دقت و زمان سنجی ثابت بسیار مورد توجه قرار گرفتند. اولین ساعت مدرن در سال 1510 توسط یک قفل ساز آلمانی به نام پیتر هنلاین ساخته شد.
این ساعت‌ها از مکانیسم‌های مکانیکی برای شمارش و نگه‌داشتن زمان استفاده می‌کردند و ساعت Pomander او اولین ساعت مکانیکی بود که در تاریخ ثبت شد. این ساعت دقیقاً مانند یک ساعت مدرن با صفحه نمایش 12 ساعته که با یک عقربه نشان داده شده بود، عمل کرد.
این ساعت‌های اولیه همگی دست ساز بودند، بنابراین بسیار گران بودند و در نتیجه ذخیره نخبگان بودند، و تا سال 1885 بود که سیستم بین‌المللی واحدها GMT (زمان گرینویچ) معرفی شد.
