تعداد کمی از مبل سلطنتی قدیمی قرون وسطی به ما رسیده است.
زیرا بسیاری از آنها سوخته، برچیده شده اند، یا حفظ نشده اند (زیرا از مواد فاسد شدنی ساخته شده اند) و همچنین به این دلیل که مبلمان در آن زمان کاملاً محدود بوده است: در واقع، صندلی، تخت. ، میزها و صندوقچه ها قسمت اعظم اثاثیه را تشکیل می دهند.
تا قبل از رنسانس، آسایش خانگی نادیده گرفته می شد.
در قرون 12 و 13، مبل سلطنتی قدیمی شامل چهارچوب عظیمی از پایه‌ها و قطعات متقاطع مونتاژ شده با میخ‌ها و میخ‌ها بود که روی آنها پانل‌ها و درها به‌عنوان ربات استفاده می‌شد.
اینها از تخته های بسیار ضخیم (ais) (تا 10 سانتی متر) تشکیل شده اند که با اتصالات تیز (با درزهای صاف) چیده شده اند، یعنی در کنار هم قرار گرفته اند یا با دانه جو (برش شده در V ) مونتاژ شده اند.
آنها توسط قطعات متقاطع بریده شده و میخ دار یا با نوارهای آهنی به نام لولا به هم متصل می شوند.
از قرن سیزدهم، مونتاژ تخته های نازکتر توسط فرورفتگی (شیار و زبانه، دم کبوتر) رواج یافت. بنابراین آنها انعطاف‌پذیری خاصی را به‌ویژه در صورت تغییرات رطوبت‌سنجی به دست می‌آورند. تکه مبلمان در استحکام و همچنین سبکی به دست می آید.
گوتیک در اواسط قرن دوازدهم در ایل دو فرانس جایگزین سبک رومی شد. به غیر از ایتالیا، گوتیک تا پایان قرن پانزدهم در سراسر اروپا توسعه یافت، با تغییرات ملی بسیار مشخص تر از سبک رومانسک.
تاثیر آن در زمینه مبلمان که به شدت معماری است به وضوح قابل درک است.
در قرون وسطی، اشراف زادگان اغلب محل زندگی خود را تغییر می دادند و تمام اشیاء با ارزش خود و همچنین برخی از اثاثیه خود را با خود می بردند: بنابراین دومی طوری طراحی شده بود که به راحتی برچیده و حمل شود.
صندوقچه های مسافرتی که با چرم یا گاهی با بوم رنگ شده و کاربردی پوشانده شده بودند، برای حمل لباس، ملیله، پارچه، کوسن، روتختی، جواهرات گرانبها، کتان، لوازم آرایش و اثاثیه کوچک استفاده می شد. این صندوقچه ها مجهز به قفل و دسته بودند و عموماً فاقد پا بودند.
